Na de enorme deceptie van gisteren, werd ik vandaag om acht uur wakker. Na heel rustig aan doen met eten en klaarmaken liepen we om tien over negen de straat op. Daar kwam Alena ons al ophalen. De Nederlanders waren er al zei ze. Wij liepen mee naar het Gymnasium schuin tegenover ons appartement.

Daar aangekomen werden we, na een paar trappen, welkom geheten door de directeur en een leerling. Deze leerling praat redelijk goed Nederlands. Hij heeft in Nederland een vriendin en vanwege MSN en e-mail kan hij goed onze taal schrijven, maar aangezien hij in Jicín zo weinig Nederlands kan praten is de uitspraak niet helemaal goed. Nadat we koffie -deze keer maar instantkoffie gekozen- hadden gedronken zijn we naar de zaal gegaan waar iedereen zat. Daar werden presentaties gehouden in het Engels door studenten. De presentaties gingen over Tsjechië, Jicín, en bekende personen. Er werd ook een Tsjechische dans voorgedaan. De traditionele muziek deed me denken aan een nummer van Mooi Wark. Dezelfde melodie, maar iets andere uitvoering

. Na de presentaties zijn we naar buiten gegaan voor een tour door het centrum. We gingen in groepjes. We zijn eerst naar het museum geweest. Dit museum is geplaatst in het oude kasteel van meneerValdštejna (1438-1452). Het liet zien hoe Jicín ontwikkeld is. Voor de rest was het niet zo heel boeiend, maar we zijn ook nog over de overdekte trap gelopen. Die staat ook in het mapje van Jicín. Daar konden we een blik in de St. Jacobs kerk werpen.

Na dit museum liepen we richting de toren. Ik had verwacht dat we alleen een verhaal zouden horen over de toren en de poort. Maar tot mijn verbazing ging de deur open en mochten we naar boven. Het was een hoge wenteltrap die daarna overging in een klein en krap trapje. Boven hadden we een prachtig uitzicht over de stad. Ziet er echt geweldig uit. Je kon nu echt zien hoe groot Jicín is. Een enorm mooie ervaring. We moesten snel verder, want het programma zat vrij krap in elkaar. Maar goed ook, anders had ik er waarschijnlijk nog gestaan.

Na de toren gingen we naar de synagoge. Dat was een klein gebouwtje. Toen we binnenkwamen werden we welkom geheten door een Engels sprekende gids. Zij vertelde ons alles over de geschiedenis van de Joodse gemeenschap in Jicín en over de synagoge. In het begin van de vorige eeuw hadden ze een grote Davidsster boven op de synagoge gezet. De andere gelovigen waren daar om een of andere reden niet blij mee, dus hebben ze die er maar afgehaald en er een kleine opgezet. In de tweede wereldoorlog zijn alle Joden uit de stad gedeporteerd naar concentratiekampen. Na afloop zijn er te weinig terug gekomen om een Joodse gemeenschap te vormen. De synagoge werd na de oorlog bezit van de Tsjechische staat. Die had belang bij geld en had daarom bijna alle thora's verkocht die ze in het bezit hadden. Daarna werd er weinig aandacht aan besteed. Toen kwam er een koper. Die was net begonnen met groot onderhoud toen hij van de wereld verdween. Hij werd namelijk gezocht door Interpol. Daarna is het ondergebracht bij de gemeente Jicín. Achter het kleed zou de eigenlijke Thora dan liggen, maar omdat die verkocht is hebben ze zelf iets in elkaar gezet wat er een beetje op lijkt.

Na het bezoek aan de synagoge zijn we naar het gymnasium gegaan om te gaan eten. Daar belandden we met Lukas aan tafel. Er gingen nog een paar dames bij zitten. Zij gingen Nederlands praten met Lukas. Wij hielden ons wijselijk stil. Na een tijdje vroeg een van hun aan ons in het Engels welke taal wij spraken. In goed Nederlands antwoorden we dat we hetzelfde praten als zij. Je had die gezichten moeten zien. Onbetaalbaar!! We hebben nog een tijdje doorgepraat en gegeten.

Om één uur gingen de Nederlanders naar Prachov. Er waren nog een paar plaatsen over in de bus dus wij mochten mee. Wat was ik daar blij mee, serieus. Na een kort ritje kwamen we aan in Prachov. We zouden de groene route volgen. Na heel veel klimmen en klauteren kwamen we boven op een kaal gedeelte. Daar was een splitsing en, hoe kan het ook anders, we kozen de verkeerde. Na een hele tijd lopen kwamen we erachter dat we verkeerd gelopen waren. Het bleek normaal te zijn tijdens werkweken van deze VWO-klas. De vorige keer hadden ze veel kilometers extra moeten lopen omdat ze verdwaald waren. We stonden op een plek waar een rode route liep. Die gingen we dan maar volgen. Het bleek een enorm modderpad te zijn. Op een gegeven moment kwamen we aan bij een verharde weg. Daar bleek de groene route te lopen. Alleen was het een ander beginpunt, ver weg van onze bus. De leraren kregen complimenten naar hun hoofd geslingerd vanwege hun goede voorbereiding. Wij deden er nog een schepje bovenop door de zeggen dat we van een VWO-klas plus leraren toch wel wat meer hadden verwacht

. Een leraar had gelukkig zijn GPS-systeem bij zich en hij belde de coordinaten door naar de busschauffeur. Die kwam een half uurtje later aanzetten. Het was ondertussen al behoorlijk gaan sneeuwen, en omdat we stil stonden hadden veel personen het al vrij koud gekregen. Het was dus een enorme opluchting toen de bus eindelijk verscheen. Ze gingen terug naar Praag, maar ze waren zo aardig om ons aan het rand van Jicín uit te laten. Na hun vriendelijk bedankt te hebben voor deze geweldige dag zijn we naar huis gelopen.

We waren een uurtje thuis en toen gingen we naar het Boarding House om te eten. We kregen aardappels met stukjes tomaat, een gebakken eitje en een schnitzeltje. Dat allemaal verzopen in een lekkere jus. Na zo'n dag als vandaag smaakte het heel goed.

Na het eten zijn we achter onze laptop gekropen om de foto´s te uploaden en ons blog te gaan onderhouden.

Al met al was het een enorm gezellige dag. Ik ben blij dat we mee zijn gegaan. Ik heb het nummer van Lukas, we hebben afgesproken dat ik hem binnenkort een sms ga sturen, zodat we kunnen afspreken. Dan kunnen we rustig onder het genot van een biertje praten.

Morgen is er een schooldag voor ons geregeld. Ik ben benieuwd naar wat we gaan doen.
Dat staat morgen op deze blog. Tot morgen,