Zes uur, de wekker ging. Zeven uur is toch lekkerder. Na het ontbijt gingen we naar het bedrijf. Daar aangekomen liepen we zoals we gewend zijn direct door naar de hal voor nabewerking. We hadden het niet verwacht, maar alles was weer in bedrijf. Alsof het nooit anders was geweest. Moeder Overste had weer werk voor ons. Tjade mocht productjes uitzoeken. Ik mocht weer frezen. Net als in het filpje, alleen andere producten. Heel erg boeiend. Om elf uur moesten we opeens iets anders doen. Dat moest snel, zei ze. Het was nog meer sorteerwerk. Dit moest naar Polen. Toen dat klaar was gingen we weer verder met ons andere werk. Dit deden we tot één uur.

Daarna gingen we naar boven. Het eten bestond uit aardappels, gebakken eitje en een bruin/grijze brij. Ik heb geen flauw idee wat dat was, ik kon het niet plaatsen. Het was ook niet zo heel erg smakelijk.

Na het eten zijn we niet direct naar huis gegaan, ik had namelijk mijn laptop meegenomen om meneer Beñes en Milano te laten zien wat wij op school doen. We hebben ze uitgelegd voor wie het is, en wat we er allemaal aan gedaan hebben. Milano was enorm enthousiast, Beñes wat minder. Dat kan ook komen omdat hij wat minder makkelijk Duits praat. Maar misschien krabben ze zich nu eens achter de oren en gaan ze bedenken wat voor studenten ze in huis hebben gehaald.

Na deze internationalisering van ons project

We zijn direct doorgelopen naar de Lidl om wat boodschappen te doen. Want de rest van de week hebben we er geen tijd voor. We hebben de agenda vol.

Toen we thuis waren hebben we nog even achter de laptop gezeten, om daarna weer naar het Boarding House te gaan. Dit maal voor het eten. Het was aardappels en vissticks met een sausje. Het was geen succes. Het kan niet altijd even lekker zijn. Toch alles opgegeten.

Na het eten hadden we tijd voor ons zelf en die hebben we, hoe kan het ook anders, doorgebracht achter onze laptops.

Tot morgen,