Vandaag hebben we onze eigen laptops meegenomen naar het werk. We moesten namelijk de opvangbak voor spanen te ontwerpen. Na het meten van de maximale afmetingen, zijn we gaan ontwerpen. Aangezien de plek waar de bak komt vol met hoeken, randjes en schuine kantjes, was het ontwerp nogal futuristisch. Het gehele 3d-model stond snel op het scherm. Maar het is functioneel. Morgen nog even met Martin overleggen. Want op zijn machine moet het werkstuk gemaakt worden, dus hij weet hoe we de bak moeten afwerken zodat het makkelijk te programmeren is. Daarna gaan we de andere kant doen, daar zitten nog meer haken en ogen aan. Maar het is waarschijnlijk wel te doen. Het was al gauw een uur, dus werden we boven verwacht.

Het eten bestond uit een soep waarin het zout zeker niet ontbrak. Daarbij kregen we aardappels met een schnitzel. Maar niet zo maar één. Op het vlees lag broccoli, stukjes wortel en andere groenten verstopt onder een plak gesmolten kaas. Heerlijk.

Vanmiddag hebben we onze kleren opgehaald. Het was ook wel nodig, want mijn klerenkast was helemaal leeg. Maar die is nu weer redelijk gevuld.

De rest van de middag hebben we ons gedragen als echte Tsjechen. Gewoon een beetje rondhangen op het pleintje of in de winkelstraat. Het is nog steeds heerlijk weer hier en het begint drukker te worden in het centrum, dus we kunnen onze hobby van mensen kijken nu echt goed uitvoeren. Nu ik het over het pleintje heb, schiet mij iets te binnen. Martin kwam vandaag met het nieuws dat er dinsdagmiddag iemand van de toren is gesprongen. Ik weet niet wat jullie er aan dit feit hebben, maar het gebeurd hier dus ook.

We zijn om half zes richting het Boarding House gelopen. Ik stond te wachten op mijn bord met eten, de vrouw in de keuken kwakte er een lepel aardappels op. Ik dacht: lekkere portie. Zonder enige twijfel in haar handeling belande er net zo’n lepel met aardappels op de vorige bult. Toen ik nog in Nederland woonde at ik maximaal 3 aardappels, maar hier….. Of de vrouw heeft gezien dat ik door het vele trainen weer dun word in mijn gezicht, maar er lagen genoeg aardappels. Daarbij kregen we iets. Het fundament van dat iets bestond uit gehakt, daar overheen kwam gebakken ei en op de bovenkant lag een onverklaarbaar rood laagje. Het zag er uit als lasagne, maar het smaakte ‘anders’.

Na het eten zijn we terug gelopen en hebben we de rest van de avond doorgebracht achter de laptop. Ik heb naar een geweldig radio-interview geluisterd met Wilfried de Jongh. Over wielrennen en de Mont Ventoux. Ik verheug me alweer op de Tour de France.

Gisteren ben ik een (minder) heugelijk feit vergeten. Toen waren we halverwege onze stageperiode. Vanaf vandaag is het dus nog 69 dagen. Het gaat enorm snel hier. Daarom wil ik deze dag afsluiten met een zin die ik Martin heb geleerd:

Time flies when you’re having fun!!