Sinds donderdag hadden we geen internet dus nu maar weer een verhaal van een lang en geslaagd weekend.

Het begon allemaal op donderdagmiddag. We gingen verhuizen. Dus nadat we alles hadden ingepakt zijn we naar buiten gegaan. Daar stonden we toen met ieder een laptoptas, een weekendtas en een reis koffer. We moesten ongeveer 900 meter lopen. Het was die middag enorm warm, dus al gauw stond het zweet me op de rug. Na een tijdje kwamen we aan in de straat genaamd Barakova. Een nieuwe wijk, geplaatst aan de rand van de Bijlmer in Jicin.
Ons huisje was klein, erg klein, en een behoorlijke bouwval. We kwamen binnen en we liepen direct door naar de keuken. Ik trok de deur open en ik stond daar met de deurklink in m'n hand. Nadat we al onze spullen binnen hadden geparkeerd gingen we even achter de laptops.
De tafel waar we aan zaten was klein en schudde mee bij elke muisbeweging.

's Middags gingen we naar ons oude appartement, we hadden daar afgesproken met Alena en meneer Korzinec oid. De kale meneer van de foto op de site van school. Ik stap achter in zijn auto, in eens voel ik iets nats in mijn nek. Ik keek om en ik kijk recht in de ogen van een hond. Ik had helemaal niet gezien dat Miles, de hond van het filmpje in de sneeuw, achter in zat. Die vond het wel lekker om mijn nek te likken. Maar met de grootte van zijn tong was dat zo klaar. We gingen dus naar de fietsenzaak, om fietsen te huren voor het lange weekend wat voor ons lag. Want de vrijdag waren we ook vrij. Na dat ze overlegd hadden over de prijs, moesten we even wachten tot de fietsen klaar waren. Even wachten betekend bij dit bedrijf/land een uur. Dat noemen ze iets met charme of zo. Maar na een lange tijd kwam mijn fiets daar aanrollen. Na een rondje te hebben gefietst bleek dat mijn zadel niet echt stabiel was, maar dat kwam vanwege de verende zadelpen. Het bleek dat het bij hard doorfietsen geen enkel probleem was. Voor de rest was het een leuk fietsje. Even later kwam Tjade zijn fiets. De tandwielen waren helemaal krom, dus daar kwamen nieuwe op. Daarna was het nog niet goed. Na nog een tijdje knutselen kwamen ze weer naar buiten met de fiets. Het deugde nog voor geen meter, dus besloten ze om Tjade maar een gloednieuwe fiets uit de winkel mee te doen. Een Scott. Voor de duidelijkheid: dat ding kost €2000 euro.

Toen we eindelijk helemaal klaar waren, konden we gaan fietsen. Heerlijk!!!! Direct het dorp uitgefietst en richting Brada. De bekende heuvel met de enorm steile stukken. Alle energie eruit gooien. Wat is die weg enorm steil. Respect voor de wielrenners die dat dagelijks doen. Na een half uurtje klimmen waren we boven. Het was de eerste echte heuvel die ik heb beklommen, dus ik was behoorlijk kapot. Tjade net zo. Bovenop hebben ze een kroeg/restaurant neergezet, daar even wat gedronken. Daarna zijn we weer naar beneden gefietst. Wat is dat dalen geweldig. Je versnelt zo enorm hard. Tot ik een bocht onderschatte. Het was het meest steile stuk van de beklimming. Dan is het ook het meest steile stuk naar beneden. Ik had niet door dat ik daar al was. Ik maximaal bijremmen. Maar het mocht niet baten. In de bocht rechtdoor. In elke voorgaande bocht stond een muur of een schutting. Hier was gelukkig een ‘grasveld'. (groen knollenveld) Daar reed ik vol in. Stuiteren over het land, niet normaal meer, maar ik hield gelukkig controle over de fiets. Ik stuurde terug naar de weg, daar aangekomen direct weer vol op de pedalen, want nu kwamen er geen moeilijke bochten meer. Vol naar beneden. Ge-wel-dig. Met hier en daar een beetje geluk kwam ik zonder kleerscheuren beneden. 'S Avonds hebben we gegeten in ons restaurantje waar ze ons al herkennen, met een knikje kunnen we daar al 2 bier bestellen.

De volgende dag (de vrijdag) zijn we niet al te vroeg uit bed gekomen. Na het ontbijt rond 11 uur zijn we gaan fietsen. We hadden Brada gehad, nu wou ik wel naar Veliš toe. Dat is de bult die we altijd zien vanuit de bedrijfskantine. We fietsten die kant op, De weg nog steiler dan naar Brada. Op gegeven moment ging de weg over in onverhard grasland. Dat werd zo steil dat het voorwiel niet meer op de grond bleef als je kracht zette in de lichtste versnelling. Toen was het verstandiger om af te stappen. We kwamen bij een verharde weg uit en besloten om vandaag maar niet naar de top te gaan. We kozen de makkelijke weg, na een stukje fietsen hadden we een weg voor ons: Naar beneden, helemaal recht door, geen bochten en geen verkeer. De fiets in de zwaarste versnelling en maar bijtrappen tot het niet meer wou. We gingen minstens 80 km per uur! Dat was zo'n fijn gevoel. We fietsten nog wat door over heuvels en dalen. Na twee uur waren we weer in ons appartement. We hadden 34 kilometer gefietst. We aten 's avonds in ons tentje. Het menu zijn we niet meer nodig, we snappen elkaar daar.
In ons appartementJE hebben we een hele tijd uit het raam gehangen met een potje bier. Genieten van het weer en mensen kijken. De rest van de avond hebben we film gekeken.

'S Morgens ging om acht uur de wekker. Vandaag gingen we fietsen met een paar Tsjechen van school. Ik dacht al: nu zullen we het krijgen. Tsjechen, die hier altijd al leven, op de fiets in de heuvels. Dat wordt afzien. Niks van dat alles. Een Nederlander uit een vlak land reed ze er allemaal uit. De afdaling was weer niet zonder gevaar. Ik reed achter een van de Tsjechen aan in de hoop dat hij wist waar er geremd moest worden. Dat viel even tegen. In een bocht fietste hij een schuur in. We gingen iets te hard, ik remde wel behoorlijk hard, dus ik kon nog enigszins normaal op de weg blijven. Ik hoefde maar een metertje naar beneden te springen met de fiets. Na nog een heel stuk fietsen kwamen we aan bij het vliegveld. Even een paar vliegtuigen bekeken. Vanaf daar zijn we helemaal omhoog geklommen naar de top van Veliš. Veliš was de grootste burcht in Tsjechië uit de middeleeuwen. Het enige wat er nu nog over is, zijn een paar oude muren. Het was een prachtige weg om omhoog te fietsen. Haarspeldbochten en rechte stukken, allemaal behoorlijk steil. Ik fietste weer voorop. Komt een van de Tsjechen er aan, met de boodschap dat hij me in zou gaan halen. Dat kon ik niet laten gebeuren, dus schakelde ik een tandje bij en reed ik bij hem weg. Boven aan gekomen was ik behoorlijk moe, dus ik stap af in de berm, staat er opeens een hond achter me te blaffen. Ik schrok me kapot. Gruwelijk. Dus ben ik maar even aan de andere kant van de weg gaan staan. Na een tijdje kwam de rest van het volk er ook aan zetten. We gingen verder naar boven. Dit ging lopend, zonder fiets. Het was nog een steil stukje klimmen. Maar toen we boven komen was ik sprakeloos. Wat een geweldig uitzicht. Na veel foto's maken heb ik nog wat meer foto's gemaakt. Ook nog een foto van mijzelf laten maken. Maar echt fantastisch daar boven. Het was alleen iets warmer dan dat ik had gedacht. Toen ik terug kwam in het appartement had ik mijn armen knalrood. We hadden in 2,5 uur 37 kilometer gefietst.
We deden de hamburgers in de magnetron en die smaakten heerlijk. We hebben nog wat boodschappen gedaan 's middags.
Toen we in de avond gingen eten, kwamen we in een restaurant onze goeie vriend Scott Lee Hansen (http://www.myspace.com/theanglican) tegen. Hij was dronken, want zijn voetbalteam had gewonnen en nu waren ze niet gedegradeerd. Altijd lachen met die kerel in de buurt. De rest van de avond hebben we een beetje bier gedronken.

De zondag hebben we gebruikt als rustdag. Na al dat fietsen was dat wel nodig.

'S Maandags ging de wekker weer om zes uur, werken moet ook nog gebeuren.
We gingen met de fiets, lekker handig. Ons eerste verslag is nu bijna klaar.
Na het werk hebben we onze laptops naar ons oud en vertrouwd appartement gebracht. De man van Alena kwam naar ons appartement en heeft ons geholpen verhuizen. Dat is stukken beter dan lopen. In de middag heb ik de fiets gepakt en ben ik in mijn eentje naar de top van Brada gefietst. In 20 minuten was ik boven. Een hartslag van 152, het viel me behoorlijk mee. In Nederland heb ik dat na een kwartier op de hometrainer. En toen weer naar beneden. Dat ging in 3 minuten. Dit keer zonder rare fratsen. Daarna hebben we onze fietsen weer ingeleverd. Dit was in het kort wat we de laatste dagen gedaan hebben. Ik heb me enorm vermaakt.

Op mijn site komen foto's van LPM en van Veliš. De moeite waard, zeker de laatste.

Sorry van het lange verhaal, maar ik heb het kort gehouden.
Groeten,