Thuis!!!!

Afgelopen dinsdag ging om half zeven de wekker, na douchen en eten was het tijd om de auto in te pakken. Het was namelijk zover dat we naar huis gingen. Onze tijd in Tsjechië zat erop. Om kwart over acht vertrokken we uit het dorp wat we meer dan 20 weken ons thuis hebben genoemd. We namen een mooie route door Tsjechië richting Dresden. Eenmaal in Duitsland konden we wat sneller doorrijden dan in het eerste gedeelte. De hele morgen regende het al in Jicín, soms zo hard dat het zicht slecht werd, maar hoe meer we richting Nederland kwamen hoe beter het weer werd. Na acht en een half uur reizen kwamen we dan aan in Onstwedde. Daar was mooie versiering opgehangen samen met een ‘Welkom thuis'-spandoek.

Ik was weer thuis!!!

Na wat koffie drinken en appeltaart eten kreeg Tjade zijn beloofd bord met bitterballen en ik kreeg 2 frikandel special. Die had ik namelijk enorm gemist. Ze smaakten enorm goed.
Op verzoek aten we 's avonds pannenkoeken.

Woensdagochtend kwam Tjade mij 's morgens ophalen om naar school te gaan. We gingen onze verslagen inleveren bij onze leraar. De volgende dag konden we terugkomen voor de eindbeoordeling. S avonds zat ik lekker bij ons op het terras, opeens kwamen er vrienden aan. Even later nog meer. Nu begreep ik waarom er zoveel bier in de kelder stond en waarom er zoveel koffie gemaakt werd. Er was een welkomstfeest voor mij georganiseerd!!!! De hele kamer was vol, heel gezellig. Iedereen bedankt voor zijn en haar komst.

Vanochtend zijn Tjade en ik naar school geweest voor onze beoordeling.
Na een kort overleg met de leraar kregen we onze waardering. Het was het maximale wat voor een stage gegeven kan worden bij onze opleiding. Een 8!!! Daar ben ik enorm blij mee.

Dit is het allerlaatste blog over mijn stage in Tsjechië.
Ik vond het enorm leuk om te doen en ik sta nog steeds volledig achter de keuze om het te doen. Het is een enorme ervaring voor mij geweest.
Ik bedank alle lezers voor hun aandacht en hun reacties. Het was een steun om te merken dat er vanuit Nederland interesse was over hetgeen wij deden.

Tot ziens!!

Koffers ingepakt

Vandaag is de stageperiode bij LPM afgelopen.
Gisteren hebben we de beoordelingen voor de verslagen binnen gekregen en vandaag hebben we onze stagebeoordeling besproken.
De verslagen zijn zeer goed ontvangen.
Het algemene verslag over het bedrijf: een 10
Het verslag over Mastercam (software programma): een 9.5
Het verslag over spuitgieten: een 9
Dat zijn beoordelingen waar ik wel blij van wordt. Ik had minder verwacht, maar Beneš en Bajer waren zeer positief.
De algemene beoordeling over de stage was ook niet verkeerd. We kregen 52 van de 60 punten. Alle handtekeningen die we nodig zijn, hebben we nu allemaal binnen.

Morgenmiddag komen de familie van Tjade naar het mooie Jicín. De maandag gaan we dan langs LPM om het bedrijf te laten zien, dan kunnen we tegelijkertijd afscheid nemen van onze oud-collega's.

Vanmiddag hebben we ons huisje eens goed schoongemaakt en opgeruimd.
Vervolgens hebben we de koffers bijna helemaal ingepakt. We zijn bijna klaar om te vertrekken.
Nu de handtekeningen en beoordelingen binnen zijn, de stage afgelopen is en de koffers zijn ingepakt komt het moment van terugkeer nu wel echt dichtbij.

Korte update dit keer, maar dit nieuws wou ik jullie niet van onthouden.

Groeten,

Gezellig, leuk en alles wat er nog meer op lijkt!!!

Afgelopen 10 dagen is er best veel gebeurd.
Het begon allemaal (niet in een kleine melkherberg) in U Nasich op zaterdag 6 juni. Na een aantal kroegen te hebben bezocht op de zaterdagavond, kwamen we aan in deze kroeg, het was de laatste ‘normale' kroeg die nog open was. Tjade en ik zaten aan de bar, een beetje te drinken. We raakten aan de praat met een van de inwoners hier. Wij zijn Nederlanders, dus elk gesprek begint hier over marihuana. Toen dat gedeelte afgesloten was, kregen we een normaal gesprek. Na een tijdje ging hij naar zijn vrienden en opeens begonnen ze te schreeuwen dat we daar heen moesten komen. Wat was het geval: een jongedame die bij hun aan tafel zat, studeerde Duits en is daarna overgestapt op Nederlands. Het was een grote verbazing. Haar vrienden kwamen bijna allemaal van de universiteit in Praag, dus ze spraken allemaal goed Engels. Dus het was een enorm gezellige avond. Om 3 uur ging de kroeg dicht, dus nadat enige mensen van de groep naar huis gingen zijn we met een klein gezelschap naar de enige tent gegaan die lang open is. Na een gezellige tijd ging die ook dicht. Het was toen vijf uur in de ochtend, en weer net zo licht als overdag. We hadden er weer een paar leuke contacten bij.

Vrijdagavond hebben we Tana en Elena en hun echtgenoten meegenomen voor een diner om ze te bedanken. We hadden gereserveerd in het Steakhouse, ze waren verrast dat wij daar herkend werden door de eigenaresse. Zij wonen hier al jaren en zijn er nog niet zo vaak geweest en wij komen er 2 keer in de maand. Het was enorm gezellig, want als de twee leraressen een beetje drank op hebben, praten ze aan een stuk door en kan je er bijna geen woord tussen krijgen. Maar we hebben lekker gegeten en hun de cadeaus overhandigt.

Ze waren enorm blij met de klompen. Ze wisten nu opeens waarom ik hun naar hun schoenmaat had gevraagd. Elena was nieuwsgierig of de ‘Holzen Schuhe' haar ook pasten. Ze waren precies de goede maat.

Het drop kennen ze niet, maar ik weet nog steeds niet hoe moet uitleggen wat het is. Zelfs in het Nederlands zou ik het niet kunnen, laat staan in Engels of Duits. De Berenburg wat er nog bij inzat wisten ze ook wel raad mee, zeiden ze.

Na het eten zijn de leraressen en hun mannen naar huis gegaan, Tjade en ik zijn naar een dorpje verderop gegaan. Daar was een concert en vorige week is ons aangeraden om daar heen te gaan. De groep van vorige week zou ook komen. We kwamen aan bij Wallensteins loggia, dat is een verblijf van de stichter van Jicín. Dat is een monument, maar op de binnenplaats worden regelmatig concerten gehouden. We waren een tijdje bij het concert en hebben zijn we een tijdje geweest. We konden onze vrienden van de vorige week niet vinden, maar op gegeven moment werden we gebeld. Ze bleken in een kroeg verderop te zitten. Wij gingen daar ook heen. Een heel gezellige kroeg. Toeristen komen daar niet, de kroeg zit enigszins verstopt en de ingang is achterom. In de kroeg bleken nog meer mensen van de universiteit te zijn, dus met iedereen konden we praten. Want mensen van de universiteit spreken hun talen hier wel. Om een uur of 1 zijn we de kroeg uit gegaan en zijn we nog even naar het concert gegaan. Die was net afgelopen dus hebben we daar nog gezeten en bier gedronken. Het smerigste bier wat ze hier in Tsjechië hebben. Iedereen heeft er een hekel aan, maar het is goedkoop en daarom drinken ze het. Om een uur of 2 zijn we maar richting huis gegaan. Het was nog een kilometer of 3 lopen naar huis. Het was weer een gezellige avond.

Na lekker uitslapen op de zaterdag hebben we in de middag boodschappen gedaan. Dat moest redelijk snel, want om 3 uur zouden we opgehaald worden. Vandaag was het namelijk zover. We gingen vliegen over het prachtige gebied. Een van de jongens waar we een paar weken geleden mee hebben gefietst ging mee. Zijn vader ging met de auto mee.
De afgelopen weken was het altijd slecht weer en bewolkt, maar vandaag was het geweldig weer. Het was enorm helder, we hadden minstens 50 km goed zicht.
Om half vier stapten we in het vliegtuigje.

We hadden een vrouwelijke piloot, ze leek enorm veel op de reisleidster uit Kroatië, maar dat terzijde. We taxieden over het grasveld. Toen de baan vrij werd verklaard maakte het vliegtuig gang en gingen we de lucht in. Wat een geweldig gevoel is dat vliegen toch. Het waaide redelijk hoog in de lucht, dus hier en daar was wel wat turbulentie. Af en toe vielen we eens een metertje naar beneden. Maar het uitzicht was geweldig. Veel plekken waar we al geweest waren, zagen we nu vanuit de lucht. Toen de pilote het vliegtuig eenmaal goed onder controle had werd het feest, een vliegtuig vliegt normaal horizontaal, maar wij cirkelden vaak verticaal rond. De eerste keer is het een vreemd gevoel, maar je voelt je echt vrij als een vogel in zo'n vliegtuig. We vlogen over Jicín, Sobotka met Humprecht, Kasteel Kost, Kasteel Trosky, het Prachovse woud (dat gebied met al die hoge stenen), en nog een paar onbekende kastelen. Het ging met 180 km/u en de hoogte was tussen de 200 en 300 meter. Na 20 minuten werd de landing weer ingezet. En die viel mij 100% mee. Het ging heel rustig met het raken van de grond. Het was echt prachtig om het gebied vanuit deze positie te hebben gezien. Ik ben blij dat we het hebben gedaan.

S'avonds zijn we gaan eten in een restaurant waar we vorige keer gezeten hebben met Scott Lee Hansson. We zaten hem nu niet zitten, maar we liepen een hoekje om en daar zat hij samen met zijn vriendin. We schoven bij hen aan tafel en hadden daar gezellig gegeten. Daarna zijn we naar U Nasich gegaan, de kroeg van het begin van mijn verhaal. Daar hadden we afgesproken met de mensen van afgelopen vrijdag. Er kwam maar een van de groep opdagen, de rest moest studeren voor eindexamens. Maar degene die kwam kan ik goed me opschieten. Dus we hebben daar gezeten tot de kroeg ging sluiten. Heel veel lol gehad met de bardames. Helaas had ze een vriend.
Er is hier in Tsjechië een actie gaande, dat je bij een bepaalde drank een kraskaart krijgt waarmee je prijzen kan winnen. Vorige week zijn we daar achter gekomen. Op het papier van de actie stond ook een T-shirt. Die leek mij wel wat. Maar het geluk wou niet echt snel komen. Na 12 borrels had ik dan eindelijk geluk. Ik kraste de kaart open, en ik had het T-shirt gewonnen. Mijn dag kon nu helemaal niet meer stuk.
Toen de kroeg gesloten was, gingen we naar een kroeg in de kelder, U Kata. Daar raakten we aan de praat met een andere meid. We zijn gaan tafelvoetballen. Op een gegeven moment kwam haar vriend eraan. Die was dronken en wou de autosleutels hebben van haar. Maar zij wou haar vriend niet dronken in een auto hebben. Dus hij werd enorm chagrijnig en enigszins agressief. En toen zag hij dat zijn vriendin met buitenlanders aan het praten was. Toen was het helemaal gebeurd. De sfeer in de kroeg veranderde nogal. Het werd enigszins gespannen. Deze kroeg ging ook net sluiten dus we gingen de trap omhoog. Boven aangekomen begon het hele verhaal nog een keer. Dus zijn we maar weggelopen. Tja, het zal de drank zijn. We zien hem toch nooit weer. We gingen naar huis en om half vier lagen we in bed. Ik heb nu in 2 avonden tijd ongeveer 10 uur onafgebroken Engels gepraat. Dat zal ik missen in Nederland.

Ons appartement begon ook weer kuren te vertonen. Vorige week zaterdag kwam in net onder de douche weg, toen de deurbel ging. De onderbuurman stond voor de deur. Hij vond het niet zo fijn dat wij zijn planten beneden aan het water geven waren. Onze douche functioneerde niet helemaal naar behoren. Hij is de maandag direct naar Consultour gegaan. Op dinsdag kwam de loodgieter. Hij was bezig, en opeens hoorden we een deur slaan en de loodgieter was weg. De hele wastafel zat onder het bloed. In onze hal lag bloed, op de trappen lag bloed. Een dag later kregen we een sms van consultour dat onze douche nog niet gerepareerd was, we moesten een van onze sleutels inleveren zodat de loodgieter naar binnen kon terwijl wij aan het werk waren. Nog geen 2 tellen later een sms met de boodschap: als jullie je sleutels niet willen inleveren kunnen we jullie ook voor 2 dagen verhuizen!! Ik stuurde hun direct terug dat we wel langs zouden komen, en dat we in de laatste weken geen gezeur meer willen met verhuizen. Op de donderdag kwamen we terug van het werk, maar er was niemand geweest. De volgende dag was LPM dicht, dus waren we de hele dag thuis. Het was slecht weer dus we konden niks doen. Op gegeven moment ging de bel, we deden de deur open. Daar stond Meneer Consultour samen met loodgieter. Zoals ik al gesmst had, kwamen ze erachter dat de kitrand tussen de muur en het bassin niet goed was. Daar werd dus een nieuwe ingelegd. We mochten een dag niet douchen. Maar we hadden gelukkig een bad. Daar heb ik lekker een uur in gelegen. Enorm ontspannend. Maar de douche is nu weer klaar gelukkig.

Het werk daar zou ik kort over kunnen zijn, dat is er niet. De eerste order die Martin heeft is pas na mijn verjaardag en dat duurt nog meer dan 8 week, dus dan beginnen ze er hier nog niet mee.
LPM heeft een auto gekregen van de Nederlandse zusteronderneming Neaff bv. en het navigatiesysteem stond op de Nederlandse taal. Afgelopen woensdag zijn we daarmee bezig geweest. De taal moest naar Duits of Tsjechisch. Het was heel vreemd, maar we hebben er de hele dag over gedaan om het in te stellen. Tijdens het testen kwamen we vaak langs een tankstation, dus hebben daar koffie gehad. Afgelopen donderdag hebben we onze laatste verslagen ingeleverd. Het is de eerste keer dat ik 1,5 week voor een deadline alles klaar had. Er liggen nu per persoon 120 a4tjes met tekst en plaatjes. Onze stagebegeleider kwam naar ons toe en vertelde dat we vrijdag de hele dag vrij waren, omdat het hele bedrijf dicht was. We moesten maar in de kroeg gaan zitten, of iets dergelijks.
En morgen begint onze laatste werkweek. We hebben nog wat werk liggen wat moet gebeuren, en komende woensdag gaan we al het papierwerk doen. Dan gaan we de stage bespreken en beoordelen.

Tot hier het verhaal over de laatste paar dagen.
Het zijn nog maar 9 dagen voor we terug zijn in Nederland.
Sinds gisteren is het afscheid nemen begonnen. Na een geweldige periode is het einde nu echt aangebroken. Dingen die we voor de laatste keer doen, plekken waar we voor de laatste keer komen, mensen wie we voor de laatste keer zien. Maar ja, het moet toch eens zo ver komen. Het is een enorm dubbel gevoel, want ik wil op zich ook wel weer graag naar huis. Zeker nu het zo dicht bij komt. Maar van de laatste paar dagen ga ik nog enorm genieten. Het weer wordt eindelijk beter.

Groet'n

Update (eindelijk maar toch)

Het wordt wel weer eens tijd om wat van mij te laten horen.

De afgelopen tijd is er niet zo heel veel gebeurd. Het is niet dat het hier saai wordt, maar alles komt in een ritme. Het wordt normaal.

Maar een blik op de kalender laat mij enorm schrikken. Van de 140 dagen dat we hier in Tsjechië zouden verblijven zijn er nog maar 19 over!! Het gaat zo enorm snel. Je zou zeggen 19 dagen, dat is nog bijna 3 week. Maar ook al is het leven hier wat minder enerverend, de tijd vliegt enorm. Ik heb zelden een half jaar gehad wat zo voorbij gevlogen is. Op maandag kom ik m’n bed uit en denk ik: een hele week voor de boeg. Op de vrijdag bij de kapstok in LPM kijken we elkaar aan en denken we tegelijk: weer een week omgevlogen.

Ik kreeg gisteren een e-mail van onze leraar. Hij komt hier niet meer kijken naar wat voor werk we doen, er is geen tijd voor. Het komt er dus op neer dat de ouders van Tjade ons ophalen. Zo niet, dan treed er een belofte van mijn lieve zus in werking.Die heeft namelijk gezegd dat ze ons wel op zou willen halen uit Tsjechië.

Het werk gaat nog altijd rustig door. Niet zo heel veel werk. De verslagen zijn bijna allemaal al af. In twee talen, Nederlands en Duits. Nu is het nog wachten op de beoordelingen.

Vlak voor mijn familie naar Tsjechië kwam, werd ik door Tana gevraagd of ik ook aan ‘stroepwaffels’ kon komen. Zo zei ze dat. Haar kinderen vinden stroopwafels nogal lekker en ze zijn hier niet te koop. Dus toen de familie hier aankwam hadden ze stroopwafels meegenomen. Die hebben we vorige week heengebracht. We zijn om zeven uur heengegaan met de gedachte dat we er een uurtje zouden zitten. Om elf uur waren we weer thuis. Het was enorm gezellig. Zij is een van de weinige Tsjechen waar we geen taalbarrière mee hebben.

Voor de rest kabbelt het leven hier rustig door. Voor komend weekend hebben we volgens mij nog niks in de planning. Mede door het slechte weer. Vaak regen, maar ook koud en veel wind. Maar het weer en onze agenda kunnen in Tsjechië enorm snel veranderen.

Tot hier mijn teken van leven.

Groet’n

Een weekendje Kanoën

Het volgende verhaal bevat 1965 woorden. Ik heb het geprobeerd kort te houden en het is me ook nog gelukt. Ja, dit is mijn weekend in het kort.

Een klein tijdje geleden zijn we door Tana gevraagd om een weekendje te gaan kanoën met Korzinec en zijn vrouw en nog een paar andere Tsjechen. Dat zou plaats vinden in Zuid-Bohemen. Onder Praag. We zouden daar 2 nachten doorbrengen in een tent. We konden ons er nog geen voorstelling van maken, maar toch zeiden we dat we graag mee wouden.

Afgelopen woensdag kwamen Tana en Alena even langs om het een en ander te bespreken over het weekendje. Zo moesten we bijvoorbeeld schoenen kopen voor in het water. Want met al die stenen was dat niet verkeerd. Het moesten goedkope schoenen zijn. Dus wij hebben ons in de schoenenwinkel luxe sandalen gekocht. Speciaal voor in het water.

Afgelopen vrijdag waren we bezig met onze spullen inpakken, kwam er een enorme donkere wolk aanrollen (film staat op de site). Ik ben blijven /filmen in de bui die er uit kwam. Dat was niet al te weinig water wat uit de lucht kwam vallen. Op een gegeven moment moest ik van achter de ramen verder filmen omdat er te veel uit de lucht kwam. Dat samen met de wind zorgde voor een beste bui. Op een gegeven moment kwam er een natte plek op de vensterbank. Het bleek dus dat de ramen zo goed sloten dat het water er bij een behoorlijke bui door naar binnen kon. De vensterbank bij onze laptops ligt altijd vol, dus dat hebben we snel gedroogd en weggezet. Terug in de slaapkamer van Tjade zag ik daar een enorme plas water liggen. Het was daar enorm snel naar binnen gestroomd. Allemaal snel gedroogd en handdoeken onder de ramen gelegd zodat het daarin lekte. De dubbele ramen hier in Tsjechië zijn ook weer een apart verhaal. Het zijn namelijk 2 enkele ramen met daar tussenin ongeveer 2 cm ruimte. Zelfs daarin stond water.

Het was ondertussen flink donker geworden, dus ik wou de lamp aandoen. Maar de stroom was ook al uitgevallen, en de accu’s van onze laptops waren nog lang niet vol. Dus na een tijdje zat er niks anders op dan onze tassen inpakken en maar wachten. Een half uur voor vertrek hadden we weer stroom, dus snel onze telefoons aan de laders gelegd.

Buiten was het enorm afgekoeld. Van de 29.1 graad Celsius (nieuw record) was weinig meer over. Ongeveer 18 graden. Dat is in een half uurtje een best groot verschil.

Om tien voor 5 waren we helemaal klaar en zijn we naar beneden gegaan. Daar stond iedereen al klaar. Zdenek Korzinek en zijn vrouw Bohunka met hun 2 honden, een stel van een jaar of 26, een kerel met armen als staalkabels en Monika, een 26-jarige, goedlachse meid die ook nog wat Engels sprak. De vrouwelijke helft van het stel kon ook goed Engels. Over het algemeen deed zij het vertaalwerk. We stelden ons aan iedereen voor die we nog niet konden, deden onze spullen in de auto en we vertrokken. Een reis van 150 kilometer richting het zuiden. De weg tot en met de snelweg kon ik wel, maar daarna gingen we over kleine weggetjes, constant omhoog een naar beneden. Het wegenonderhoud is hier zo goed, elk klein gaatje word weer opgevuld met een nieuw stukje asfalt of iets wat daar op lijkt. Dus de wegen hobbelen hier enorm.

Na een tijdje komen we aan bij een grote parkeerplaats in Tynec. Daar betaalden we voor onze slaapplekken. We reden door naar een enorm grasveld. In een hoekje parkeerden wij de auto’s en zetten daar onze tenten op. Toen we daarmee klaar waren, was het inmiddels bijna 9 uur en zijn we naar de pizzeria gegaan. We liepen lang het enorme grasveld en het stond enorm vol met allemaal tenten en auto’s. Waar het bij aankomst nog vrij leeg was stond nu alles helemaal vol. Het deed me denken aan de foto’s van zomerdagen op het strand bij Zandvoort.

Na het eten zijn we op bed gegaan. En ja, we zaten in een tent dus op bed gaan duurde even wat langer. Tjade en ik sliepen samen in een tent. Het matras was een luchtbedje van 5 dik, de slaapzak net groot genoeg en de tent een stuk te kort. Maar toch heerlijk geslapen.

Om half acht zijn we uit de tent gekropen en zijn we gaan ontbijten. Daarna zijn we naar de Lidl gelopen om boodschappen te doen voor de kanotocht.

Bij de camping zit een kanoverhuurbedrijf, die heeft een tocht van 35 kilometer. Elke morgen gaat een vrachtwagen met meer dan 100 kano’s naar de start en daar helpen ze iedereen aan kano’s, zwemvesten en een waterdichte ton. Vervolgens gaan ze naar het eindpunt en daar wachten ze op de kano’s zodat ze die weer kunnen inladen.

Maar om bij het startpunt te komen gingen we eerst met de trein, we gingen naar het plaatselijk station. Daar kochten we kaartjes en gingen we binnen wachten. Op een gegeven moment kwam er een trein (één wagon) aanrijden. Waarschijnlijk keek ik met een blik van ‘Help!’ want een van de reisgenoten zei tegen mij met een enorme lach dat de trein was waarmee we gingen reizen. Ondertussen stond de halve camping al te wachten bij de trein, want veel mensen wouden mee, het was een mooie tijd om te vertrekken. We stapten in en gingen naar het dorpje Cercany Onderweg reden we door mooie gebieden, er stond vlak bij de rails een ree te eten. Die trok zich van de trein niks aan en ging lekker door. Op het station waar we aankwamen waren ze nog mee aan het bouwen, dus we moesten alle rails oversteken om bij het perron te komen.

Bij de vrachtwagen zeiden we dat we er waren en ze laadden 4 boten voor ons uit. We gingen het water in met de boten en begonnen met varen. Omdat de rivier Sázave best wel veel daalt hebben ze daarin dammetjes aangebracht. Bij hoog water kan daar vanaf gevaren worden, maar het water stond vandaag niet al te hoog. Ik heb begrepen dat het kwam omdat ze ergens meer water nodig hadden vanwege een wedstrijd. Dus bij elke dam moesten we uit de boot, over gladde stenen, de boot naar beneden laten glijden en daar weer instappen. Het water was gelukkig behoorlijk warm. Dus dat was nog niet zo erg. Het weer was enorm goed. Lekker warm, weinig wolken. Af en toe deden we ‘lazy boats’. Dan ga je met alle vier boten naast elkaar. En houd je elkaars boot vast terwijl de achtersten van de buitenste boten langzaam doorvaren. De grote hond vindt dat geweldig. Dan kan hij door alle boten lopen en door iedereen geaaid worden. Hier en daar was het water ondiep en stroomde het sneller, het was dan zaak om tussen de grootste stenen heen te sturen. Halverwege gingen we op de kant om een beetje eten te kopen. Daar leerden we Klobasa kennen. Dat is een dikke worst van de barbecue met twee plakken brood en saus. Dat is echt lekker.

Om vijf uur kwamen we aan bij de camping. Daar trokken we onze boten op de kant en zijn we ons gaan douchen. Na het douchen gingen we even kijken bij het kasteeltje wat in het dorp stond. Het was niet meer dan een grote vierkante toren en een ronde kamer daarnaast.

S avonds zijn we gaan eten bij een restaurantje in het dorp. Daar prikten ze in elk lap vlees een vlaggetje van een land. Een paar van de groep hadden een Nederlandse vlag, dat was een leuk moment. Ondanks dat we elkaars taal niet echt spraken was het enorm gezellig. Na het eten gingen we nog even langs de Lidl om eten te kopen voor de volgende dag. We legden dat bij onze tenten neer en hebben toen een wandeling gemaakt. Het eind van de wandeling kwam uit bij de pizzeria die net het terras hadden opgeruimd. Dus een van ons ging naar binnen en vroeg of we nog buiten konden zitten. Dat kon best als we zelf de tafels en stoelen neer zouden zetten. Zo gezegd zo gedaan. Na wat drinken zijn we naar onze tenten gegaan voor de laatste nacht op de camping.

De volgende ochtend pakten we na ons ontbijt de boten weer in en gingen we verder varen. Vanaf de camping stond het water hoger, dus konden we met de boot van de dammetjes af. Dat was geweldig, ik zat voorin en af en toe ging de boot nogal diep door het water heen en werd ik behoorlijk nat. Dit gedeelte van de rivier was ruiger dan het deel van gisteren. Meer rotsen en meer versnellingen. Op een gegeven moment deden we weer ‘lazy boats’. Dit keer vlak voor een ruig gedeelte. Bohunka wou niet nat worden, dus we moesten loslaten. Dit deden we natuurlijk niet. We gingen met vier boten naast elkaar erdoor heen. Er spat dan enorm veel water tussen de boten omhoog, dus degenen die voorin zaten (zeker de twee in de middelste boten) werden enorm nat. ‘Bohu’ (voor vrienden en bekenden) dus ook, bij elke golf was ze weer aan het gillen. Echt geweldig. Na een tijdje werd de rivier behoorlijk breed, dus was er bij een dam een groot eiland. Daar was een eettent, dus hebben we onze magen daar weer gevuld met Klobasa.
Het weer was vandaag geweldig. Een graadje of 30, geen wolken en geen wind. Dus de hele dag is iedereen blijven smeren met zonnebrandcrème. Maar met al dat water ging het verbrandden toch best wel snel.

Na 18 km kwamen we aan bij het eindpunt. Daar trokken we de kano’s op de kant en maakten we ze droog en schoon van de binnenkant. Daarna gingen we een ijsje eten. Dat was wel even lekker als verkoeling. Na het maken van een foto gingen we naar het treinstation. Het station lag minstens 100 meter hoger, dus het was nog een behoorlijke klim. Een enorm steil pad vol door de zon. Boven gekomen bij het station gingen we wachten tot de trein er was. Er was nog een klein hoekje schaduw, gelukkig. Na een tijdje was het toch verstanding om op het perron te gaan staan. Daar was geen wind en de zon stond daar de volle dag op. Er was een heel klein hoekje met schaduw, daar paste ik precies in. De trein kwam eraan, dit keer een echte. Veel wagons, een dubbeldekker. Genoeg plek, maar goed ook want het was me toch een partij warm in die trein. We reden hoog door de heuvels met de trein. Een geweldig uitzicht. Na een half uur kwamen we bij ons station aan. We gingen alvast de slaapzakken en de matrassen opruimen. Er gingen nog een paar zwemmen, ik was al genoeg nat geweest die dag, dus ik ben het water niet meer in geweest.

Na het opruimen van de tenten en het inpakken van de auto’s zijn we weer naar de pizzeria geweest. Daar hebben we nog gegeten en daarna zijn we richting Jicín gereden. Na een druk kruispunt waar we een tijd moesten wachten en een keer de weg kwijt, waren we om kwart over negen terug in het dorp. Na het afscheid en een dikke knuffel van Bohu zijn we naar ons appartement gegaan. Daar even gedoucht en vervolgens op bed gegaan. Een echt bed met goede lengt een normaal dekbed.

Kamperen is niet mijn ding, maar het was toch een geweldig weekend. Enorm veel lol gehad en veel gezien. Het weer kon niet beter, één buitje, maar toen lagen we al in de tent. Voor de rest onbewolkt en lekker warm. Ik heb echt genoten.

Familie in Jicín

Dit weekend was de familie hier in Tsjechië, om eens te kijken hoe het hier was.
Ik vond het geweldig, dat ze er waren.

De weg hier naar toe ging over leuke kleine weggetjes, zodat ze veel zouden zien. Daarom duurde de heenreis ook bijna 10 uur.
Na een korte bezichtiging van ons appartement zijn we het dorp ingegaan. De plekken laten zien die we belangrijk vonden. Om half acht stonden we dan voor het Steakhouse. Dat is toch ook belangrijk en hebben we daar gegeten.

Na het eten zijn pa, moe, tjade en ik naar het donkere bos gegaan. Het hoogste punt van Jicín is s avonds het mooiste.

We zijn niet al te laat op bed gegaan.

S morgens om half acht zijn we met zn allen bij ons gaan ontbijten en zijn we door de stromende regen naar het busstation gelopen. In de bus naar Praag werd het beter weer en nadat we de metro hadden genomen was het helemaal droog. In de middag ging de zon ook nog schijnen. We zijn door het oude stadscentrum gelopen, met natuurlijk een kijkje van bovenaf vanaf het oude stadhuis. Daarna over de Karelsbrug richting het Praags kasteel met de kathedraal van St. Vitus. Daar was een protest van linkse mensen aan de gang. Die hadden hun mening net op straat gelegd (ik maak geen opmerking over straatvegers die de boel opruimden) en vertrokken net toen wij eraan kwamen. Dit gedeelte van Praag was ik ook nog niet geweest. Het was echt groot en mooi. Wat een gebouwen. Maar na een hele dag Praag was het in de bus lekker uitrusten. ’s Avonds hebben we gegeten bij Diva Bara. Daarna zijn pa en moe naar het hotel gegaan. Met zn vieren gingen we naar de kroeg. We belandden in een café onder de grond. Het was enorm gezellig.

Zondag deden we het, in stijl, rustig aan. Rond een uur of een gingen we richting de rotsen van Prachov. Het was heerlijk weer, daar hadden we geluk mee. We hebben daar een dikke vier uur rondgelopen en geklommen. Het is echt een plek waar je heen moet gaan als je in de buurt bent. Foto’s en verhalen kunnen het nog zo mooi zeggen, maar in het echt is het zoveel mooier en indrukwekkender. S avonds zijn we naar de Mexicaan gegaan. Het eten daar is heerlijk, alleen waren de mooie serveersters afwezig. Helaas.

S avonds hebben bij ons thuis nog even wat gedronken en toen zijn we maar op bed gegaan. Prachov was toch wel wat vermoeiend.

De maandag zijn we s morgens naar ons bedrijf gegaan. Daar hebben we bijna twee uur rondgelopen en laten zien waar we ons de laatste weken overdag bevonden. Qua werk dan, de terrasjes hebben we overgeslagen. Er zijn interessantere dingen in Tsjechië, maar dit was even nuttig. S middags ben ik met mijn ouders naar Brada gelopen. Bovenop was een prachtig uitzicht over het hele gebied. Nadat we een half uur bovenop in de zon hadden gezeten zijn we het Prachovse bos ingegaan. Dat was heel veel heuvel op en heuvel af. We kwamen bij het hoogste punt van het bos. 464 meter, tevens het hoogste punt van het weekend. Geweldig uitzicht over een deel van het gebied rond Jicín. S avonds zijn we gaan eten bij ons vaste restaurantje, daarna zijn we nog een keer de ondergrondse kroeg in gegaan. Heel gezellig.

Dinsdagochtend vertrok de familie weer richting Nederland. Ik heb daarna nog heerlijk geslapen.

Het was een geweldig weekend, ik ben blij dat de familie langs geweest is. Nu hebben ze zelf gezien waar ik al maandenlang van geniet.

Foto's staan in de desbetreffende map.

zeer rustig dagje, maar wel lekker weer.

Net zoals anders ging vandaag om zes uur de wekker. Dat was wel het meest interessante wat er vandaag gebeurd is.

Op het werk hebben we het model voor de opvangbak afgemaakt en op Martin zijn pc gezet, dat gaan we morgen programmeren.

Het eten van vandaag was goed. Een stevige soep, knedlik en een lekker dik plak vlees.

S middags zijn we naar de sportschool geweest, het was al weer een tijdje geleden. Het was dus best wel weer zwaar. Het hielp ook niet dat het daar minstens 23 graden binnen was. Dat sport niet echt fijn.

Na het sporten zaten we lekker achter de laptop bij te komen, toen opeens de bel ging. Beneden stonden Tana, Alena en nog een Engels lerares. Ze wouden even weten hoe het ging. Ook hadden ze nog een voorstel. Eind deze maand kunnen we met een paar leraren een weekendje naar de Zuid-Bohemen. Een weekendje kanoën, aan de andere kant van het land.
Dat lijkt ons geweldig. Maar het ligt nog aan het weer of het door gaat.

Het eten bij het Boarding House ging er ook goed in. Alleen vinden ze het hier normaal om overal kaas doorheen te doen. Dus in het vlees zat ook weer een stuk kaas verstopt. Dat was wel jammer.

De avond hebben we achter onze laptops doorgebracht.

Groet’n

Het is weer dinsdag

De wekker deed zijn werk weer om zes uur. Na het ontbijt zijn we naar het werk gegaan. Nadat ik het programma nog wat veranderd had, gingen we verder met het frezen van onze opvangbak. Na een tijdje was het klaar. Klaar om te passen. Zoals verwacht paste hij totaal niet. Nadat we een stuk van de zijkanten afhadden gezaagd werd het al beter. Maar er waren nog hoeken die in de weg zaten. Die hebben we dus eraf gefreesd. Daarna weer geprobeerd. Nog niet goed. Weer gaan frezen. Na meer dan een uur paste het wel. Het was elf uur, we moesten de rest van de tijd maar volmaken met Hartenjagen op de computer. Twee uur lang, daar hadden we geen zin in, dus zijn we maar verder gegaan met de bak. We moesten een bepaald onderdeel hebben en dat moest op maat gemaakt worden. Daar had Martin een schets van gemaakt, mij een Tsjechisch woord geleerd en naar de afdelingschef gestuurd. Ik had geen idee wat ik tegen die man heb gezegd, maar hij snapte mij. Na een tijdje kwam er iemand aanlopen met een buisje zoals wij het ongeveer moesten hebben. Dus wij hebben Martin uitgelegd hoe het precies moest en even later hadden we het helemaal klaar. We konden nu alles aansluiten. Het paste allemaal. Iets voor een waren we klaar.

Het eten was vandaag volgens papier Nederlands. De soep was kippensoep. Daarbij kregen we een schnitzel, zoals ik ze als Nederlander niet ken, aardappels en een bakje konijnenvoer.Het smaakte wel lekker, alleen weet ik niet uit welk Nederland ik kom. In ieder geval niet uit het Nederland met zulke schnitzels.

S middags hebben we onze kleren opgehaald. 3 Spijkerboeken waren er niet. Misschien dat die er donderdag wel weer liggen.

Het avond eten bestond uit spaghetti. Best wel lekker.

Na het eten hebben we de Steakhouse en de Mexicaan gereserveerd voor komend weekend.

Dat is nu allemaal geregeld.

Tot zover vandaag,

Groeten.

Ps: er is nog steeds geen post, helaas.